در اغلب تمدن‌های گذشته عسل هم به عنوان غذا و هم به عنوان دارو شناخته شده بود. در کتاب‌های مذهبی مانند انجیل و قرآن هم به فواید درمانی عسل اشاره شده است. حکمای طب سنتی با توجه به دانشی که درباره فواید عسل داشتند، از آن به عنوان دارو در درمان بیماری‌ها به شکل‌های مختلفی استفاده میکردند. شایع‌ترین روشی که در کتب طب سنتی ایران ثبت شده، استفاده از عسل به شکل ماءالعسل است.
ماءالعسل که یک لغت عربی است، در زبان فارسی «آب انگبين» نام دارد. برای تهیه ماءالعسل روش‌های مختلفی در کتاب‌های مختلف توصیه شده، اما ماده مشترکی که در تمام آن‌ها بکار رفته آب و عسل است که به نسبت‌های مختلفی با هم مخلوط میشوند.
ماءالعسل کاربرد ویژه‌ای در درمان بیماری‌های ریه داشته و در ذات‌الریه، ذات‌الجنب، سرفه، خرخر، تنگی نفس، خشونت ریه وگرفتگی صدا بکار می‌رفته است.
در تحقیقات جدید فواید درمان بیماری‌های تنفسی با عسل به خصوص درمان تنگی نفس، تسکین سرفه کودکان و بهبود خواب آن‌ها ثابت شده است.
فصلنامه علمی پژوهشی تاریخ پزشکی (ویژه نامه طب سنتی)، تابستان 1394
